Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα μακρινό βασίλειο ζούσε μια νέα και ωραία κοπέλα που την έλεγαν Αμυγδαλιά. Ήταν τόσο γλυκιά και δροσερή που ο βασιλιάς την ερωτεύτηκε τρελά και της υποσχέθηκε ότι θα την παντρευτεί αμέσως μόλις γυρίσει από μια μακρινή εκστρατεία που ξεκινούσε εκείνο τον καιρό. Ο βασιλιάς έφυγε για τον πόλεμο και η Αμυγδαλιά έμεινε να τον περιμένει. 

 Τα χρόνια, όμως, περνούσαν κι εκείνος δεν έλεγε να γυρίσει. Κάθε χρόνο, την Άνοιξη, μόλις ο καιρός το επέτρεπε, η Αμυγδαλιά ανέβαινε στις πλαγιές του κοντινού βουνού και κοίταζε τον ορίζοντα μήπως δει τον αγαπημένο της να επιστρέφει. Ο καιρός όμως κυλούσε κι ο βασιλιάς δεν έλεγε να φανεί.

 Μια χρονιά, η Αμυγδαλιά δεν άντεξε να περιμένει μέχρι την Άνοιξη και από την ανυπομονησία της ανέβηκε στο βουνό πριν βγει ο χειμώνας. Έμεινε μέρες με τα μάτια καρφωμένα στον ορίζοντα, με την ελπίδα ότι η επόμενη μέρα θα της έφερνε από μακριά την εικόνα της επιστροφής του βασιλιά της, αλλά μάταια. Εκείνος ο χειμώνας ήταν βαρύς και η Αμυγδαλιά πέθανε τελικά από το κρύο. Οι γνωστοί της που την έψαξαν τη βρήκαν νεκρή και την έθαψαν σε εκείνη τη θέση. Πάνω, έμπηξαν ένα κούτσουρο για να δείξουν πως εκεί υπήρχε ένας τάφος.

 Λίγες μέρες αργότερα ο βασιλιάς επέστρεψε και ζήτησε αμέσως να δει την αγαπημένη του. Οι υπήκοοι του, του ανακοίνωσαν τα θλιβερά νέα και τον οδήγησαν το σημείο που ήταν θαμμένη η κοπέλα. Ο βασιλιάς, τρελός από τον πόνο και την απόγνωση, αντικρίζοντας αντί για την αγαπημένη του τον τάφο της, αγκάλιασε απελπισμένος το κούτσουρο που σημείωνε τον τάφο.

 Και ήταν τόσο ζεστή αυτή η αγκαλιά και τέτοια η λαχτάρα του βασιλιά για την κοπέλα, που το κούτσουρο στην αγκαλιά του άνθισε σαν νύφη τη μέρα του γάμου της. Ήταν Φλεβάρης.

 Η αμυγδαλιά, στην αντίληψη όλων μας, έχει συνδέσει το όνομά της με το χειμώνα. Τη θυμόμαστε όλοι από τα σχολικά μας χρόνια σαν το δέντρο που ανθίζει μέσα στο καταχείμωνο. Για μας όμως εδώ, αντίθετα, είναι το δέντρο που μαρτυράει πρώτο τον ερχομό της Άνοιξης. Όταν χωθείς μέσα στα λευκά της κλώνια, σε ξεκουφαίνει ο βόμβος της ζωής. Είναι το δέντρο που διαψεύδει τον παντοτινό μαρασμό, είναι το δέντρο που επιβεβαιώνει την ελπίδα μας για ζωή και δημιουργία. Είναι όμως το μόνο; Έχει σίγουρα πάρει όλη τη δόξα. Η αλήθεια όμως είναι ότι αρκετά δέντρα βιάζονται να πετάξουν από πάνω τους το μούδιασμα της παγωνιάς. Δύο από αυτά που είναι ανθισμένα γύρω μας αυτή την εποχή, είναι η μωβ μανόλια (αριστερά) και η τσιντόνια (δεξιά) που ανθίζουν και αυτές πάνω σε γυμνά κλαδιά.

Φωτογραφικές πηγές: el.tree-pictures.com, tsoumpasphotogallery.ning.com   

 Διαλέξτε ένα χαρτόνι στο χρώμα του καθαρού ουρανού.

 Κόψτε λωρίδες από καφέ γκοφρέ χαρτί και στρίψτε τις καλά να λεπτύνουν.

 Κολλήστε τις πάνω στο χαρτόνι ώστε να μοιάζουν με λεπτά, μακριά γυμνά κλαδιά.

 Φτιάξτε μπόλικο ποπκόρν. 

 Κολλήστε τα μεγαλύτερα ποπκόρν σε ακανόνιστα σημεία πάνω στα κλαδιά. Οι σπόροι που δεν άνοιξαν αλλά μισοκάηκαν στον πάτο της κατσαρόλας, μπορούν να μας χρησιμεύσουν για να κολλήσουμε μερικά φουσκωμένα μάτια που δεν έχουν ανθίσει ακόμα πάνω στα κλώνια μας.

 Προσοχή! Το ποπκόρν που θα χρησιμοποιήσετε για την αμυγδαλιά σας, αφήστε το για λίγο πάνω σε χαρτί κουζίνας να αφήσει το λάδι του.

 Φάτε το υπόλοιπο ποπκόρν.

 Καλή όρεξη και καλή διασκέδαση!